Szczurzy poradnik

suzi

POCHODZENIE SZCZURA

Szczur, podobnie jak mysz, należy do rodziny myszowatych (Muridae). Na początku XIX wieku, w Anglii, odłowiono albinotyczne szczury wędrowne. Zaintrygowało to hodowcó, zainteresowanych życiem i biologią tych ciekawych zwierząt, i w ten sposób rozpoczęla się ich hodowla.
Początkowo białe szczury były wykorzystywane jedynie do celów ekspozycyjnych (np. pokazywano je w menażeriach), a w następnej kolejności do badań laboratoryjnych, w wieku XIX bowiem, nastąpił bardzo intensywny rozwój nauk przyrodniczych. W laboratoriach, jako zwierzę doświadczalne, szczur, obok myszy, okazał się zwierzęciem wręcz niezbędnym. To właśnie dzięki szczurom dokonano, i dokonuje się nadal, wiele bezcennych dla ludzkości odkryć naukowych. Obecnie zwierzęta te stanowią około 15% wszystkich zwierząt laboratoryjnych, a oprócz tego są coraz częściej hodowane przez amatorów w prywatnych mieszkaniach, jako świetni towarzysze zabaw oraz wspaniały obiekt obserwacji.

ZACHOWANIA SZCZURÓW

Szczury hodowane w mieszkaniu są zwierzętami miłymi, czystymi i niezwykle towarzyskimi. Jeżeli mają zapewnione odpowiednie warunki i właściwą opiekę, z pewnością odpłacą swojemu opiekunowi przywiązaniem, dostarczą mu wielu ciekawych obserwacji oraz zapewnią wspaniałą zabawę, gdyż są to zwierzęta bardzo komunikatywne i inteligentne.

SAMOTNIKI CZY LUBIĄCE TOWARZYSTWO?

Każdy, kto chce hodować szczury, musi pamiętać o tym, że poszczególne osobniki są zrożnicowane pod względem psychiki, i każdy z nich ma trochę inne usposobienie. Z tego też względu poszczególni hodowcy miewają najprzeróżniejsze doświadczenia. Z natury są to zwierzęta stadne, żyjące rodzinami, jak ich dzicy krewniacy, dlatego decydując się na kupno dobrze jest od razu nabyć parę, czyli samca i samicę, lub kilka szczurów, tj. samca i dwie lub trzy samice. Kupując większą grupę zwierząt należy pamiętać, że są one bardzo płodne i stado zacznie się szybko powiększać. Z drugiej strony to duża pokusa, gdyż obserwowanie większej grupy zwierząt jest z całą pewnością ciekawsze.
Wskazane jest, aby przy większej liczbie samic, każda z nich miała osobny domek na gniazdo i spokojny odchów potomstwa, matki bowiem często odbierają sobie młode i starają się nimi zaopiekować. Oseski są porywane nawet przez samice, które jeszcze nie rodziły, co kończy się często śmiercią maluchów, pozbawionych mleka matki. Zdarzają się też sytuacje, kiedy dwie samice rodzą mniej więcej w tym samym czasie, w różnych gniazdach, i silniejsza wykrada słabszej wszystkie noworodki, zanosi do swojego gniazdai pielęgnuje jak własne. Prawdziwa matka nie odważa się wówczas odbierać swojego potomstwa. Jeszcze inny przykład stanowią dwie samice zakładające wspólnie gniazdo i opiekujące się młodzieżą, będącą nie zawsze w takim samym wieku.
Również samce nie pozostają bezczynne. Tatusiowie dogrzewaja maluchy oraz dbają o ich toaletę. Tak więc hodowca szczurów może obserwować różne warianty życia zespołowego: w parach, rodzinach, w mniejszych i większych grupach poligamicznych. Jeżeli jednak zdecydujemy się na tylko jednego szczura, aby nie czuł się samotny, codziennie poświęćmy mu co najmniej jedną godzinę (bierzmy go na ręce i wypuszczajmy na spacer po mieszkaniu).

ZABAWY

Młode zwierzęta bardzo chętnie się bawią. Rówieśnicy urządzają gonitwy wokół klatki, wspinają się po drabinkach, prętach, podskakują, wzajemnie się zaczepiają, potrącają, symulują walkę i mocują się. Igraszki takie są znakomitą zaprawą i ćwiczeniem przed najróżniejszymi przeciwnościami, z którymi szczury mogą spotkać się w przyszłości. W ten sposób wzrasta ich sprawność fizyczna, wyrabia się refleks, siła, zręczność i umiejętność obrony. Rodzice maluchów wykazują wówczas bardzo dużo cierpliwości i na wiele im pozwalają, gdy te puszyste kuleczki wręcz rozpiera energia. Również dorosłe zwierzęta, możez trochę mniejszą werwą i zapałem, ale także chętnie uczestniczą w zabawach, w których nie są ani agresywne, ani złośliwe. Trzeba więc pamiętać o wyposażeniu klatki w różnorodne urządzenia zapewniające zwierzętom zarówno gimnastykę, jak i rozrywkę.

BÓJKI

Wiodącym zmysłem szczurów jest węch, dlatego właśnie zapach oznacza przynależność do rodziny, grupy lub własnego terytorium.
Każdy osobnik o innym zapachu może byćtraktowany jak intruz i zagrożenie rodziny czy grupy. Tak właśnie dzieje się wśród szczurów żyjących na wolności. Gdy do stada, przez przypadek, dołączy obcy szczur, zostanie natychmiast rozpoznany i odpędzony.
Często między dojrzałymi samcami dochodzi do walk. Spotkanie rozpoczyna się wzajemnym obwąchiwaniem. Następnie przeciwnicy demonstrują, a nawet wyolbrzymiają swą siłę i rozmiary: stroszą sierść, odwracają się do siebie bokami, tak by każdy z rywali mógł w pełni oszacować rozmiary przeciwnika. Czasami taka prezentacja zupełnie wystarcza i słabszy samiec odchodzi. Jeżeli nie, dochodzi do próby sił. Zdarza się, że pokonany szczur, nawet jeśli nie odniósł żadnych widocznych ran, wymyka się ukradkiem z pola walki i umiera.
Należy pamiętać o takich zachowaniach, łącząc zwierzęta pochodzące z różnych klatek i rodzin. Wpuszczając nowego szczura do klatki zajmowanej przez określoną grupę można go skazać na okaleczenie lub nawet śmierć. Chcą połączyć obce sobie zwierzęta należy to zrobić w oddzielnej klatce, zupełnie im nieznanej, gdyż tam wszystkie będą czuły się niepewnie i bardziej zainteresuje je nowe otoczenie niż nowi współmieszkańcy. Po pewnym czasie wszystkie nabiorą podobnego zapachu i połączą się w jedno stado.

HIGIENA OSOBISTA, ROLA KOŃCZYN I OGONA

Podobnie jak myszy, szczury są zwierzętami bardzo czystymi i samodzielnie dbającymi o swoje ciało. Toaletę przeprowadzają często, gorliwie i szybko. Jako mydło służy im język, którym skrupulatnie wylizują futerko, łapki i ogon.
Dodatkowym "narzędziem" są przednie łapy i zęby. Łapki pracują jak małe dłonie i są każdorazowo po czyszceniu futra, jak również w trakcie tej czynności, wylizywane. Tylne kończyny znakomicie drapią boki i brzuch. Po każdej krótkiej serii skrobnięć pazurki są pieczołowicie czyszczone zębami i językiem.
Oprócz funkcji higienicznych i lokomocyjnych przednie kończyny spełniają bardzo ważną funkcję przy pobieraniu pokarmu. Podczas jedzenia szczur używa ich jak rąk, które precyzyjnie przytrzymują i obracają zjadany kąsek.
Często niechęć wzbudza długi ogon szczura, pozbawiony praktycznie owłosienia, pokryty drobniutkimi łuskami (spadek po prymitywnych przodkach). Każdy hodowca wie doskonale, że ta niemiła dla wielu ludzkich oczu część ciała ułatwia zwierzęciu poruszanie się. Dzięki balansowaniu ogonem znacznie łatwiej zachować gryzoniowi równowagę podczas biegania, szczególnie po wąskich deseczkach. Jest on również pomocny przy wspinaczce oraz przyjmowaniu pozycji pionowej, trzeba więc przyzwyczaić się do jego widoku.

KLATKA

Klatka powinna być wykonana z twardego materiału, aby ostre siekacze gryzonia nie mogły go zniszczyć. Drewniana klatka po kanarkach nie stanowi dla szczura zbyt dużego problemu. Szczególnie wtedy, gdy gryzonie podejmą pracę zespołową.
Różnorodne klatki, przeznaczone specjalnie dla tych zwierząt, można nabyć w sklepach zoologicznych. Ich podłoga jest najczęściej zaopatrzona w wysuwane (bardzo wygodne przy sprzątaniu) szuflady na odchody. Boki klatek wykonane są z metalowych prętów albo ocynkowanej siatki lub blachy. Każda z nich zaopatrzona jest w pełne lub siatkowane dzrzwiczki. Bardzo dobre jest także terrarium z blaszanym dnem, częściowo oszkolnymi i osiatkowanymi bokami oraz osiatkowanym sufitem.
Klatkę można łatwo zrobić samemu, wykorzystując bardzo twarde drewno lub metalowe kątowniki. Posłużą one za szkielet klatki, który należy obciągnąć od wewnątrz, ponieważ drewno, mimo, iż jest twarde, nie wytrzyma długo zgryzania. Na spód klatki wstawiamy dopasowaną do wymiarów plastikową, porcelanową lib metalową kuwetę. Innym sposobem wykonania dna jest ułożenie rusztu czyli osiatkowanej ramy. Pod nią dopiero wstawia się kuwetę. Równie dobrze spód szczurzego lokum może być wykonany po prostu z ocynkowanej blachy. Jeżeli wszystkie boki klatki są osiatkowane, dookoła trzeba umocować pasek blachy wysokości 5-7 cm w celu zapobieżenia wysypywaniu ściółki. Klatka powinna mieć z przodu zamocowane na zawiaskach drzwiczki. Mogą być one osiatkowane lub pełne. Niektórzy hodowcy wykorzystują, jako drzwiczki, osiatkowany sufit, do którego dostawiona jest drabinka. Szczególnie polecane, przez doświadczonych hodowców, są klatki wykonane z twardej masy plastycznej. Są one najwygodniejsze i najbardziej stosowne. Odporne na zgryzanie, nie korodują, nie wymagają powlekania farbą, nie przesiąkają zapachem oraz są lekkie i bardzo łatwo utrzymać w nich czystość. Dostęp światła zapewniają okna sporządzone z przejrzystego plastyku lub szklanych obramowań szyb. Dodatkową zaletą takich klatek jest również możność ich przebudowywania i nadawania różnych kształtów, gdyz posiadają bardzo bogate wyposażenie.

ŚCIÓŁKA

Dno klatki najlepiej wysypać mieszaniną torfu i trocin. Również wiórki i sieczka dobrze wchłaniają przykry zapach i wilgoć. Jako dodatek może służyć papier i drobne skrawki tkanin. Można też wykorzystać suche liście. Spożytkowane zostaną do budowy gniazda lub legowiska.

DOMEK

Domek ma służyć jako kryjówka, zaciszne schronienie, w którym zwierzęta będą się czuły bezpiecznie. Ma być również miejscem narodzin i wychowywania potomstwa. Domek powinien być tak skonstruowany, aby miał wejście dostępne jedynie dla zwierząt (otwór wejściowy z boku), a jednocześnie, aby hodowca, w miarę potrzeby, miał ułatwiony dostęp do środka (zakładana z góry pokrywka). Wymiary powinny być minimum 10X15X10cm. Każda samica powinna mieć własny domek (domki mogą być umieszczane na różnych poziomach).

WYSTRÓJ MIESZKANIA SZCZURA

Urządzenie całej klatki zależy, przede wszystkim, od inwencji o pomysłowości hodowcy. Oczywiści jako wyposażenie mogą służyć jedynie elementy dostępne w handlu. Zależy po prostu w jakim "stylu" urządzamy mieszkanie. Bardzo efektowne są terraria, w których na dno, pokryte ściółką z torfu i trocin, położone są kamienie, kawałki kory oraz korzenie i gałęzie o nieregularnych kształtach i różnej wielkości, po których zwierzęta bardzo chętnie się wspinają. Gałęzie takie będą również służyły za naturalny materiał do ścierania zębów. Powinny one pochodzić z drzew liściastych. Mogą być żywe, nawet z liśćmi, lub już obumarłe. Całą kompozycję można uzupełnić wykopanymi kępami traw oraz np."dywanem" ze skiełkowanych, gęsto wysianych ziaren zbóż. Dywan taki można bardzo łatwo wykonać, wysiewając np.owies na wilgotnym torfie w oddzielnej kuwecie. Po skiełkowaniu ziaren i kilkudniowym wzroście utworzy coś w rodzaju zielonego trawnika. Jest to świetne uzupełnienie zielonki. Takie właśnie urządzenie terrarium wymaga więcej dbałości i jest z pewnością bardziej kłopotliwe, ale o ile bardziej efektowne.

KARMNIK

Karmnikiem może być każde naczynie łatwe do czyszczenia i mało chłonące wodę: z blachy ocynkowanej, emaliowanej, ze szkła, fajansu, plastyku czy z polewanej gliny. Może to być np.podstawka pod kwiaty doniczkowe lub odwrócony kafel piecowy. Jego zaletą jest to, że jest ciężki i stabilny, wadą zaś jest wielkość i nadmierna chłonność wody.Zupełnie nie praktyczne są korytka drewniane, gdyż już po kilku dniach będą dokładnie ogryzione.Przy odrobinie zdolności manualnych można skonstruować samoczynny karmnik.
Nad korytkiem można umieścić zbiorniczek szklany lub nawet drewniany, zamknięty od góry, z wąskim wycięciem w części stykającej się z karmnikiem. Należy wypełnić go całodzienną porcją mieszanki dla wszystkich zwierząt w klatce. W miarę wyjadania ziarna przez zwierzęta, mieszanka będzie samoczynnie wysypywać się do korytka. Oczywiście taki karmnik nadaje się tylko do paszy suchej-mieszanki ziarnistej.
W sklepach zoologicznych bywają różne typy automatycznych karmników. Można więc takie urzadzenie kupić. Wydaje się jednak, że na początek amatorskich poczynań hodowlanych wystarczy samo korytko

POIDŁO

Poidłem, czy jak kto woli pojnikiem, może być np.płaski słoiczek, miseczka, metalowe czy winidurowe korytko. Znacznie higieniczniejszy jest pojnik samoczynny, który można wykonać samemu. W tym celu butelkę wypełnioną wodą zamykamy szczelnie gumowym korkiem z wywierconum w środku otworem, w który wkładamy szklaną rurkę o wygładzonych lub lekko wywiniętych (zaokrąglonych) brzegach. Mozna do tego celu użyć zakraplacza. Butelkę odwróconą dnem do góry zawieszamy na zewnątrz klatki pod katem około 150 stopni. Szyjka ze szklaną rurką powinna znaleźć się wewnątrz klatki na wysokości umożliwiającej szczurom zlizywanie kropel wody wiszących na jej krawędzi.
Woda w samoczynnym pojniku będzie zawsze czysta. Pojętne i inteligentne szczury bardzo szybko uczą się korzystać z takiego wodopoju, a my będziemy spokojni, że zwierzęta mają stały dostęp do wody i nie rozlewają jej na ściółkę.
Początkowo, zanim zwierzeta zapoznaja się z nowym urzadzeniem, należy wstawić do klatki zwykłe naczynie z wodą. Likwidujemy je wtedy, gdy zobaczymy, że szczury korzystają z samoczynnego poidła.

OSWAJANIE

Podstawową zasadą przy oswajaniu, nie tylko szczurów, są opanowane, spokojne ruchy opiekuna oraz ciche zachowanie. Gwałtowne ruchy, głośne zachowanie, branie do ręki zwierzęcia bez zważania na jego nastrój, przyucza je do gryzienia, czyli sposobu reagowania, który zapewnia im nietykalność.
Szczury łatwo się oswajają i przyzwyczajają do opiekuna. Z oswojeniem młodych cztero-, pięcio- czy nawet sześciotygodniowych zwierząt nie ma właściwie problemu. Szczurki są z natury bardzo ciekawskie, więc początkowo wystarczy włożyć, oczywiście spokojnym ruchem, rękę do klatki i poczekać aż gryzonie podejdą i zaczną obwąchiwać dłoń. Podchodzą bardzo ostrożnie z wyciągniętymi głowami, na ugiętych nogach, z nadstawionymi uszami i intensywnie węszącym nosem. Delikatny ruch dłoni może je spłoszyć, ale zaraz zaciekawione wracają. W ten sposób oswajają się z zapachem właściciela i zapamiętują go.
Taką operację trzeba powtórzyć kilka razy. Z każdą kolejną próbą zwierzę będzie coraz bardziej odważne i ufne, szczególnie, gdy na dłoni położymy smakołyk. Teraz już można próbować brać szczura do ręki. Może się oczywiście zdarzyć, że sam na nią wejdzie. Delikatnie i spokojnie chwytamy go tuż za łopatkami i wyjmujemy malucha z klatki, obejmując obiema dłońmi. Teraz można go umieścić na kolanach i przykryć jedną ręką, aby się nie przestraszył i nie uciekł. Trzeba przy tym uważać, gdyż porusza się błyskawicznie. Podczas tych pierwszych, bezpośrednich kontaktów należy szczurka gładzić po grzbiecie i głowie, nakrywać ręką, jednoczęsnie pozwalają by wędrował pod nią gdzie chce. Oswojony szczur najczęściej są wspina się na wyciągniętą dłoń opiekuna i ochoczo wędruje dalej, zatrzymując się dopiero na ramieniu. Właściwie w identyczny posób oswaja się również osobniki starsze, z tym, że trzeba zachować tutaj większą ostrożność i przy pierwszych kontaktach zakładać grube rękawiczki. Dorosły szczur, jęsli czuje się zagrożony, może broniąc się ugryźć. Agresję może okazać także ciężarna lub karmiąca samica, jak również szczury nieznane hodowcy.W kontaktach z takimi zwierzętami należy zachować szczególną uwagę i nie być natarczywym, gdyż łatwo rozdrażnić gryzonia, a skutki mogą być przykre.

ŻYWIENIE

W stosunku do masy swego ciała szczur je bardzo dużo, ale w porównaniu z ilością pokarmu potrzebnego dla psa czy kota jest to bardzo niewiele, a karma dla tego zwierzęcia jest łatwo dostępna i względnie tania.
Szczur hodowlany - laboratoryjny czy "domowy" - zjada w ciągu doby tyle karmy, ile wynosi 1/8 masy jego ciała, a więc około 25 g pokarmu treściwego. Tyle samo wypija wody. Zapotrzebowanie zwierzęcia na paszę jest zmienne - raz rośnie, raz maleje. Bliższe obserwacje pozwolą na ustalenie normy dziennej tak, aby szczur nie był ani wygłodzony, ani też nie rozwłóczył jedzenia po klatce.
Szczur jest zwierzęciem wszystkożernym, ale podstawowym jego pokarmem jest ziarno zbóż. Zwierzęta hodowane w domu powinny otrzymywać 15-20 g mieszanki zbożowej składającej się z:

PIELĘGNACJA

Przez pielęgnację zwierząt domowych należy rozumieć stałą troskę o ich czystość, higienę klatki i pomieszczenia, w którym ona się znajduje, zdrowe prawidłowe żywienie oraz właściwe obchodzenie się z nimi. Szczura nie trzeba szczotkować ani kąpać, swoją osobistą toaletą zajmuję się sam. My musimy tylko zadbać o klatkę. Siatkową podłogę klatki omiatamy codziennie ostrą szczotką, aby usunąć wszystkie przyklejone do niej śmieci. Równie często myjemy kuwetę czy inny pojemnik przeznaczony na odchody zwierzęce. Z drewnianej podłogi usuwamy starą ściółkę i wkładamy świeżą. Ściółkę torfową wymieniamy raz w tygodniu, pozostałe - co drugi dzień. Codziennym obowiązkiem jest także dokładne mycie karmnika i poidła oraz omiatanie z kurzu i śmieci ścianek klatki i wszystkich wewnętrznych urządzeń. Dwa razy w miesiącu powinno się przeprowadzić generalne porządki w klatce. W tym celu najpierw należy przenieść zwierzęta do choćby małej, plastykowej czy drewnianej skrzyneczki. Następnie klatkę trzeba wyszorować gorącą wodą z szarym mydłem lub z dodatkiem lizolu czy kreoliny. Po wysuszeniu klatki wstawiamy do niej wyszorowane, suche sprzęty, a potem wprowadzamy zwierzęta. Pomieszczenie, w którym znajduje się klatka szczurów, powinno mieć stałą temperaturę w granicach 18-21 stopni C.Konieczne jest jego codzienne wietrzenie. Należy jednak pamiętać, aby nie narażać zwierząt na przeciągi. Szczury z natury są zwierzętami nocnymi, nie należy więc ustawiać klatki w miejscu nasłonecznionym; najlepiej umieścić ją w zaciemnionym kącie pokoju. Szczur żyjący na wolności zjada zboże w spichrzach, owoce w magazynach, warzywa w kopcach, świeże mięso w chłodniach oraz podgniłe, sfermentowane resztki pożywienia na wysypiskach śmieci i w śmietnikach na podwórzu. Jest on nosicielem wielu zarazków. W jego jelitach żyją pasożyty i bakterie, które są przyczyną padnięć samych nosicieli oraz źródłem zarażenia dla innych zwierząt i ludzi. Szczur hodowlany dzięki zdrowej i czystej paszy jest wolny od chorobotwórczych czynników, ale jego przewód pokarmowy został "wydelikacony". W rezultacie karma, która zwykłemu szczurowi wędrownemu absolutnie nie zaszkodzi, chociaż jest lekko nadpsuta, białego szczura może doprowadzić do choroby przewodu pokarmowego. Woda do picia dla szczurów powinna mieć temperaturę pokojową i należy ją pobierać ze źródła wody pitnej.

PŁEĆ

Już w pierwszych dniach po urodzeniu można oznaczyć płeć szczurka. U samców odstęp między odbytem i zewnętrznymi narządami płciowymi jest około dwa razy większy niż u samic. Cecha ta nie jest zależna od wieku. U starszych samców widoczne są jądra. Po oddzieleniu od matki młodzież trzeba podzielić na grupy według płci.

DOJRZAŁOŚĆ PŁCIOWA

Szczury bardzo szybko stają się zdolne do rozrodu (obie płcie w wieku 40-55 dni). W tym czasie osiągają wagę 110-170g, co zależy od odmiany i płci. Samice dojrzewają wcześniej niż samce. Dojrzałość hodowlaną osiągają w wieku 80 dni.

CYKL PŁCIOWY I RUJA

Cykl płciowe samicy trwa 6-8 dni. Ruja pojawia się co 6-8 dni. Sygnalizują ją: nerwowe zachowanie samicy, obrzmienie i przekrwienie warg pochwy oraz śluzowy wyciek z pochwy. Ruja trwa 13-14 godzin. Pojawia się najczęściej w godzinach między 16:00 i 22:00 lub wcześnie rano.

POKRYCIE I ZAPŁODNIENIE

Samiec potrafi pokryć samicę w ciągu 15-20 minut od 15 do 70 razy. Przy każdym skoku następują 1-2 wytryski nasienia. Tak jak u myszy, chociaż nie zawsze, pojawia się tzw. korek pochwowy, będący naturalnym zabezpieczeniem przed zapłodnieniem przez innego osobnika. W pewnien sposób jest więc gwarancją ojcostwa danego samca.

CIĄŻA

Trwa u szczurzycy 21-23 dni. W tym czasie przybiera ona na wadze 20-30 g. Od 15 dnia ciąża staje się widoczna, samica wyraźnie grubieje, zaczynają się także powiększać sutki. Ma ich 6, niekiedy 8 par.

CIĄŻA RZEKOMA

Dosyć częstym zjawiskiem u tego gatunku jest ciąża rzekoma. Najczęściej jest ona wynikiem pokrycia bez zapłodnienia i trwa 12-14. W tym czasie zanika okres rujowy, samica jest zaniepokojona, buduje gniazdo i nie dopuszcza do kolejnego krycia.

PORÓD

Samica przed porodem powinna mieć dostateczną ilość miękkiego materiału do zbudowania gniazda. Poród poprzedzają bóle, pod wpływem których często się ona pokłada. Najczęściej odbywa się on nocą i trwa od 1 do 4 godzin. Skurcze występują co 17 sekund do 2,5 minuty i niekiedy są widoczne przez powłoki brzuszne.
Kiedy płody są duże samica przy wydostawaniu się ich na zewnątrz pomaga sobie zębami. Matka zjada błony płodowe i łożysko. Zdarza się również pożeranie płodów zarówno żywych jak i martwych. Dlatego właśnie bardzo ważne jest zapewnienie spokoju rodzącej i wychowującej potomstwo samicy.
W miocie jest zwykle 8-12 noworodków. Każdy z nich waży 4,5-6 g. Liczba dzieci zależy od kondycji matki, jej wieku, jakości żywienia, kolejności miotu i wielu innych czynników.
Około 20 godzin po porodzie pojawia się ruja poporodowa, w trakcie której samica, jeżeli przebywa z samcem, może być skutecznie pokryta.

LAKTACJA I KARMIENIE

Szczurze mleko jest bogate w białko (12% jego zawartości). Dzięki temu małe szczurki bardzo szybko się rozwijają. Mleczność matki wzrasta do 10 dnia po porodzie a następnie stopniowo maleje. Maluchy powinny pozostać przy matce od 21 do 28 dni

ROZWÓJ MŁODZIEŻY

Noworodki po przyjściu na świat są zupełnie bezradne. Rodzą się nagie i ślepe, wymagają więcciągłej opieki rodziców. Temperatura w pomieszczeniu, gdzie są takie maleństwa, powinna wynosić 22 stopnie C do 25 stopni C. W wieku 2,5-3,5 dnia otwierają się uszy i maluchy zaczynają normalnie słyszeć. Po 8-10 dniach wyrzynają się siekacze. Po 9-10 dniach maleństwa zaczynaja się poruszać i powoli pełzać w gnieździe i jego okolicach. Po 13-16 dniach otwierają oczy. W tym czasie ciało zaczyna pokrywać delikatna sierść. Od 19 do 35 dnia wyrzynają się kolejno zęby trzonowe. Średnio po 40 dniach samcom zstępują jądra. Po 72 dniach samicom otwiera się pochwa. Po 50-60 dniach zwierzęta są już zdolne do rozrodu, czyli dojrzałe płciowo.
W wieku 4-6 tygodni szczurzęta przypominają jeszcze ruchliwe, puszyste kuleczki. Jeżeli są w dobrej kondycji są bardzo żwawe i ciekawskie. Głowa i pyszczek są wtedy jeszcze znacznie krótsze niż u dorosłego osobnika a proporcje ciała trochę inne - jeszcze dziecinne. W tym właśnie okresie młode są najpocieszniejsze i wyglądają jak żywe maskotki.

STAROŚĆ

Po około 460 dniach szczury tracą zdolność rozmnażania.
W czwartym roku życia zaczynają się pojawiać oznaki starości. Stają się mniej ruchliwe, coraz mniej zainteresowane otoczeniem. Zaczynają słabnąć, intensywnie linieć, a w kącikach oczu często pojawiają się ropne wycieki. Staruszka trzeba umieścić w oddzielnej klatce, gdyż jego młodsi i silni współtowarzysze będą go odpędzać od jedzenia i coraz częściej atakować. W oddzielnej klatce spokojnie doczeka kresu swoich dni. On również powinien dostawać pokarm bogaty w białko, mikroelementy i witaminy. Jeżeli jednak zwierzę ma problemy z pobieraniem pokarmu i wyraźnie cierpi, należy skontaktować się z lekarzem weterynarii.

CZEGO NIE NALEŻY ROBIĆ?

- NIE wolno umieszczać zwierząt w przegrzanym lub przechłodzonym pomieszczeniu;
- NIE należy niepokoić ich w kryjówce;
- NIE można zaniedbywać dokładnego zamknięcia klatki gryzonia;
- NIE ograniczać możliwości ruchu, biegania i wspinaczek;
- gdy mysz lub szczur ma biegać po mieszkaniu, NIE zapominać zamknąć szafy, okien, urządzeń kanalizacyjnych i sanitarnych;
- NIE pozostawiać biegającego po mieszkaniu gryzonia bez opieki i kontroli;
- NIE straszyć i nie denerwować przykrymi bodźcami;
- NIE pozwalać osobom obcym (dla zwierząt) brać ich nagle do ręki (szczególnie dotyczy to szczurów)-potrzebny jest czas na zaakceptowanie nowego zapachu;
- NIE żywić jednostajnie a w miarę możliwości urozmaicać dietę;
- NIE używać naczyń z cienkiego szkła;
- NIE traktować każdego zwierzęcia identycznie według schematu;
- NIE dawać zwierząt w prezencie, w formie niespodzianki-osoba obdarowana może być nieprzygotowana na taki prezent i nie zawsze go chce otrzymać;
- NIE zapominać o umyciu rąk po bezpośrednich kontaktach ze zwierzętami;

Stosowanie się do tych kilku "przykazań", pomoże uchronić naszych podopiecznych przed nieszczęściem a hodowcę przed przeżyciem gorzkiego i przykrego rozczarowania

wzięte z [link widoczny dla zalogowanych]
_________________